Ufność w siebie

SP 373 - Mk 10,24b "…jakże trudno wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność."

Nie tylko dostatki materialne miej na uwadze, rozważając te słowa. Korzeniem wszelkiej ufności pokładanej w sobie - w tym, co się ma, jest pierworodny grzech pychy szatańskiej. Ona to każe odwracać się od BOGA Stwórcy, w którym jest wszelkie dobro, wszelkie życie, sens i cel istnienia oraz możliwość osiągnięcia najwyższego dobra, jakie On pragnie dać i zapewnić Swemu stworzeniu.

Pycha skłania, by ufność pokładać w sobie: w swym umyśle, skłonnościach serca i ciała, w realizacji egoistycznych, krótkowzrocznych pragnień. By dominować nad braćmi w jakiejkolwiek formie władzy, posiadania, użycia, znaczenia. By być niezależnym od BOGA, czyniąc się bogiem dla siebie i innych. Owocem takiego dążenia jest największa krzywda, jaka może spotkać człowieka: oddzielenie od BOGA nawet na zawsze. Ból istnienia bez źródła istnienia, jakim jest Miłość Stwórcy.