Ubóstwo wewnętrzne

ŚDD 771 - Celem człowieka tu, na ziemi, jest pomnażanie dóbr, które mu dałem. A ubóstwo polega na tym, aby się nie chełpić tym, nie przypisywać sobie jakiejkolwiek zasługi.

Pobożność i postawa modlitewna wobec Mnie, a także charyzmaty, jakie dałem, doskonałość etyczna – jeśli są powodem wywyższania się, porównywania z innymi i chełpliwości, są źródłem zła.
Wówczas je odbieram – lub częściej ograniczam możliwość wykorzystywania i daję upokorzenia – aby uleczyć duszę takiego Mojego nierozważnego dziecka.

Uważaj więc na to, co czynisz w sercu swoim. Bogaty młodzieniec, który nie chciał zrezygnować ze swych bogactw, to nie tylko ten, kto ma bogactwa materialne i kocha je bardziej niż Mnie. Ale to przede wszystkim ten, który nie chce wyrzec się dominowania, imponowania, wyróżniania się wśród innych. Który żądny jest uznania ludzkiego, podziwu, hołdów.
Ten właśnie kocha siebie bardziej niż Mnie i dlatego nie może służyć Mi w ubóstwie, niedostrzegany przez innych, może nawet lekceważony czy poniżany.

Przede Mną nikt nie może się  wywyższać ani Mi imponować, dlatego tak trudne jest pójście za Mną w czystej miłości, w ubóstwie wewnętrznym. To ubóstwo serca jest decydujące.

Ubóstwo zewnętrzne inspirowane pragnieniem pokazania go i wyróżnienia się nim też jest odwracaniem się ode Mnie ku miłości własnej.

Szczytem ubóstwa jest liczenie się tylko z Moją oceną, Moim uznaniem, Moją sprawiedliwością, Moją wolą. Pragnienie tylko Mnie i Mojej Miłości. A to jest jednoznaczne z przyjęciem w stosunku do siebie tego, jak Mnie oceniono w oczach świata, gdy byłem Człowiekiem.
Kogo z was stać na tak czystą miłość i służbę? Na to, by stać się Miłością Miłosierną, niepragnącą niczego dla siebie. Nawet zachowania dobrego imienia swego.

Proście, bym was tego uczył – pragnę was na tej drodze. Wgłębiajcie się w treść Ośmiu błogosławieństw i Hymnu o miłości.
Przyjmijcie ten program, jako swój dosłownie.